مسافر راه حونه...

لحظه دیدار نزدیک است

باز من دیوانه ام، مستم

باز میلرزد دلم، دستم

باز گوئی در جهان دیگری هستم ...

(م.امید)

توی یکی از ردیفهای صندلیهای هواپیما نشستم, تا چند لحظه ی دیگه فرود میایم! کجا؟ تهران!! هیچ کس نمیدونه که دارم برمیگردم، به جز مامان و بابا... از شیشه ی کوچیک بیرون رو نگاه میکنم, دنیایی چراغ روشن از دور پیداست... دلم میلرزه. سرم رو به صندلی تکیه میدم و چشمهام رو برای چند لحظه میبندم. چقدر خسته ام... بعد از دو سال دارم برمیگردم اما نمیدونم چه لحظاتی در انتظارمه... اون همه خاطره و تجربه رو گذاشتم توی چمدان و راهی خونه شدم!

توی روزهای زندگی همه ما با پستی و بلندی های زیادی مواجه میشیم که شاید هیچ وقت انتظارش رو نداریم یا شاید هم این همه فراز و نشیب رو توی زندگی دیگران میبینیم و فکر میکنیم که هیچ وقت برای ما اتفاق نمی افتند و وقتی اتفاق می افتند گاهی برای مدتی گم میشیم . من این لحظات از زندگی رو بسیار دوست میدارم! لحظاتی که باید خودت رو محک بزنی! ببینی که شجاعتت فقط در حد نصیحت کردن دیگرانه یا نه خودت هم مرد این میدون پر حادثه هستی.... لحظات سختیه! اعتراف میکنم! پر از ترس و اما و اگر.... اما تصمیمش هرچه که باشه برات محترمه....

من هم در راه بازگشتم! شاد نیستم که دستم اونجوری که دوست داشتم پر نیست اما آرامم که توی اون لحظه ی سخت تصمیم گیری میدون رو خالی نکردم! نترسیدم از خطرات و مشکلاتش ... توی اون لحظه نشانه ی زندگیم رو دیدم و به دنبالش رفتم ... جنس اتفاقات و تجربیاتش فرق داشت با همه ی اونچه که در خونه پشت سر گذاشته بودم ... چقدر راضیم که خطر کردم! احساسی بدست آوردم که ارزش تحمل این همه سختی رو براش داشت... هرقدر که مسافت دور میشه به من نزدیکتر میشه اما ....

باید این ساعت, اندیشه کنان میگویم,

رفت و از ساعت دیواری, پرسید و شنید.

و شب و ساعت دیواری و ماه

به تو اندیشه کنان می گویند:

"باید عاشق شد و ماند

باید این پنجره را بست و نشست!"

پشت دیوار کسی میگذرد,

میخواند:

"باید عاشق شد و رفت

بادها در گذرند"

(م.آزاد)

دارم برمیگردم خونه!

هواپیما تکانی خورد! چشمهام رو باز کردم ... صدای سرمهماندار میاد : خانمها؛ آقایان اقامت خوشی را در تهران برای شما آرزو میکنیم ......

دلم میلرزه...

لحظه ی دیدار نزدیک است......... باز من دیوانه ام مستم.....