خوابم یا ...

چه روزهای شادی در راهند ... روزهایی که می‌تونی باور کنی بالاخره اون همه خوان بزرگ و کوچیک پشت سر گذاشته شدند و دو "جنگجوی نور" عزیزت رو دست در دست هم و شاد می‌بینی ... وای که چه روزهای شادی در راهند ....

 شش سال و نیمه که من و روشنکم با هم همسفریم! و توی قسمتی از این راه هم حسن گل به ما ملحق شد و سفرمون با کوله‌بار شعر و ترانه همراه شد ... روزهای عجیبی رو ما سه تا با هم گذروندیم گاهی به شدت تلخ و لحظاتی شیرین و شاد و توی هر قدم از این راه در کنار هم تجربه کسب کردیم و بزرگ تر شدیم، چقدر خوبه که بالاخره روزی می‌رسه که این دوتا عزیز من هم‌سقف می‌شن، خونه‌یی که من همیشه منتظر بودم بر سفره‌ی "نان و غزل"ش بشینم!

پنج‌شنبه! ‌روشنکم مطمئن باش از در باغ که بیای داخل منُ اونجا می‌بینی که مثل همیشه اشک‌هام بادیدنت سرازیره! فکر می‌کنم الان داره ترانه‌ی خوابم یا بیدارم پخش می‌شه، این ترانه برای من و تو پر از خاطرات خوشه که تا همیشه برامون تازه می‌مونه برای همین با این یاد داشت اینجا گذاشتمش ....

حسن عزیزم، می‌دونم که از این به بعد ترانه‌هات عاشقانه‌ترند، می‌دونم که از این به بعد ستون محکم یک خانه خواهی بود، خوش‌حالم از اینکه توی همه‌ی خوان‌ها استوار موندی و همه رو با موفقیت پشت سر گذاشتی ...

فکر می‌کنم من تنها آدمی باشم که در یک شب هم هم‌زمان عروسی خواهر و برادرش باشه!

هر دوتون رو به خدا می‌سپارم و برای خوشبختیتون از صمیم قلبم دعا می کنم ...

من هم اون شب اونجام .... مطمئن باش روشنک ....... من قول دادم که توی همه دقایق باشم...

پرم از حرفی نگفته! پر ِ فریادی نهفته!

پر ِ حسی عاشقانه، که با خنده‌هات شکفته

پر ِ فریاد غرورم، یه سبد صدا و نورم

تو سکون و سر به زیری، پر احساس عبورم

پر شعرم واسه خوندن، واسه اسمت رو سرودن

تو شب ستاره سوزی، جرات ستاره موندن

پرم از تو، از تو ای ستاره‌ریز

از تو ای ترانه‌ساز ِ شب ستیز

پرم از تو، از تو ای محرم‌ترین

از تو ای همیشگی‌ترین عزیز

تو یه احساس غریبی، ساده و پاک و نجیبی

تو یه انگیزه‌ی نابی، خالی از مکر و فریبی

  توی فصل هم‌صدایی، یه صدای آشنایی

پر ِ شوری پر ِ شعری، یه پرنده‌ی رهایی

تو شبیه آسمونی، شعر بارونُ می‌خونی

چه جوری بگم عزیزم ... مهربونی، مهربونی!

پرم از تو، از تو ای ستاره‌ریز

از تو ای ترانه‌ساز ِ شب ستیز

پرم از تو، از تو ای محرم‌ترین

از تو ای همیشگی‌ترین عزیز!

( حسن علیشیری)

قاب عکس

روی دیوار اتاقم تو یه قاب عکس چوبی
تو کنارمی هنوزم با یه دنیا عشق و خوبی

تو کنارمی هنوزم میون این همه دیوار
هنوزم چشمای نازت به چشام زل زده انگار

گل سرخ یادگاریت میگه که آهای دیوونه
اون دیگه برنمیگرده چرا یادت نمی مونه؟

من که باورم نمیشه آخه هم بغض صمیمی
همه سهم من از تو بشه این عکس قدیمی

مگه میشه برنگردی من که باورم نمیشه
وقتی که هنوز تو این عکس با منی مثل همیشه

هنوز این اتاق خالی این چراغ نیمه روشن
همه شاهدن که هیچوقت تو نرفتی از دل من

کاشکی این دنیای دلگیر قد قاب عکس ما بود
تا فقط تنها واسه من توی دنیای تو جا بود

شاید اون وقت تو نگاهم دیگه بارونی نمی موند
دل من تو عکسی کهنه دیگه زندونی نمی موند

مگه میشه برنگردی من که باورم نمیشه
وقتی که هنوز تو این عکس با منی مثل همیشه        (بابک صحرایی)

بعضی وقت ها بعضی ترانه ها من را یاد خیلی چیزها می اندازند...به نظر من این ترانه یکی از بهترین کارهای بابک صحرایی است. من را یاد کسانی می اندازه که دوست داشتم الان کنارم بودند و نیستند. توی این روزها هر چی به تاریخی که شاید بهترین روز زندگی ام باشه نزدیک تر می شم جای خالیشون را بیشتر حس می کنم....

هر وقت این ترانه را با صدای مانی رهنما می شنوم چشمهام و می بندم و دیوار پر از عکس اتاقم را تصور می کنم.چقدر خاطره و چقدر لبخند.

من و ارغوان! توی دانشگاه ، توی جشن عروسی دوستان ، با هم ...خیلی دلم می خواست توی این روزهام بود و همراهی ام می کرد...احساس می کنم خیلی دور است. هر چی دستم را دراز می کنم بهش نمی رسه و گرمای دستاش رو حس نمی کنم. چه حس تلخی! این موقع است که این بیت ترانه بدجوری بغض ام را می ترکونه:

من که باورم نمیشه آخه هم بغض صمیمی
همه سهم من از تو بشه این عکس قدیمی...

من و بابا ! تو بچه گی ، تو جشن ها و روزهای عید ، با هم و با بقیه و آخرین عکسی که گرفتیم، درست 3 ساعت قبل از رفتنش! چشمهامو می بندم و منتظر صداش می شوم. منتظر صدایی که از خواب بیدارم می کرد و من با غرغر سرم را زیر پتو می بردم ، منتظر صدایی که هم آواز با من ترانه های قدیمی را می خواند ، منتظر دستی که از من برای تانگو رقصیدن دعوت می کرد و با صدایی آرام کنار گوشم گام هایم را مرتب می کرد.منتظر صدای سرفه هاش ، منتظر...منتظر....و باز هم این ترانه نفسم را بند میاره:

مگه میشه برنگردی من که باورم نمیشه
وقتی که هنوز تو این عکس با منی مثل همیشه...

چقدر سخته وقتی دوست داری عزیزانت کنارت باشند و نیستند...یکی آن طرف آبها و مرزها و یکی گم شده در پهنای آسمانها...

یادمه ارغوان همیشه با دیدن دیوار اتاقم بهم می گفت که از نظرروانشناسی من آدمی هستم که دوست دارم گذشته ام و خاطراتم همیشه جلوی نظرم باشند...نمی دونم شاید درست می گفت.شاید به همین دلیل است که دوربین های عهد قدیم را به هزاران دوربین دیجیتال با کیفیت ترجیح می دهم. هر چند عکس های دیجیتال را هم به جای ثبت در حافظه خشک و بی احساس کامپیوتر می شه روی کاغذ آورد اما تنبلی دردی است دوا نشدنی و همیشه این تصاویر توی پوشه های زرد حافظه کامپوتر باقی می مانند. اما خوب نگاتیو را نمی شه کاری کرد....

این روزها دلتنگ خیلی چیزها هستم. اطرافیانم همه در جنب و جوش هستند و خودم هم همگامشان. اما دلم ساکن مانده...فکر ترک خانه کودکی هام ، فکر تنها ماندن مامان  و هزاران فکر دیگر بغض ام را بیشتر میکنه...

می دونم که این مرحله هم یک گذر است! یک گام بلند توی زندگی همه ما ..امید که بتوانم پاهایم را آنطرف گذر محکم و استوار حس کنم....

کاشکی این دنیای دلگیر قد قاب عکس ما بود
که فقط تنها واسه من توی دنیای تو جا بود.......

ساقیا آمدن عید مبارک بادت!

زمستان هر چه بود تاریک و طولانی
دل ما هر چه شد سرد و زمستانی
زمین اما به دور از کینه ی بهمن
نشسته با گل و خورشید به مهمانی

به شاد باش شمیم بارش نم نم
به فال نیک دیدار گل مریم
بیا تا یک نفس شکرانه ی امروز
به داغ دل فراموشی دهیم با هم

بزن ای طبل باران
برقص ای بید مجنون
رسیده پچ پچ گل
به گوش خاک محزون
بیائید سفره ی عید
بچینیم قاصدکها
هزاران سین تازه
به جای سوگ و سرما

تماشا کن در آینه ی نوروز
نمیبینی غبار قصه ی دیروز
مبادا بر چلیپای شب سرما
مسیحائی چنین بخشنده و دلسوز                  (زویا زاکاریان)

زمستان تاریک و سرد داره کم کم بارش را می بنده و میره. میره تا 9 ماه دیگه دوباره برگرده، هر چند این روزهای آخر سال همه تلاشش را میکنه تا نشانی از سوز و سرماش به جا بگذاره اما باز هم تابش اشعه های خورشید و حس رسیدن بهار اون را به عقب می زنه...

سالی که گذشت پر بود از اتفاق. گاه خوب و گاه تلخ! اما گذشت، همه روزهاش گذشتند و خاطره هایی درذهن مان باقی گذاشتند.

شروع امسال با بزرگترین اتفاق زندگی ام همراه بود. ازدواج! شاید بهار های گذشته هیچ وقت فکر نمی کردم که روزی دست در دست حسن بدهم و پایه های یک زندگی مشترک را بسازم.شاید اصلا فکر نمی کردم که در ایران ماندگار باشم و ارغوان به تنهایی بره . اما خدا خواست ، ما خواستیم و همت کردیم و شد! شکر...

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست     آن جا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود    در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست (حافظ)

اتفاق دوم ترک محل کارمان بود.من و ارغوان هر دو با هم، درست فردای روز نامزدیم! محیط پر از تنش و زدوبند شرکت خصوصی در آستانه ورشکستگی را رها کردیم وخانه نشین شدیم. چندان هم بد نبود! استراحت روحی و جسمی. فرار از سرو کله زدن با یک عالمه کاربر زبان نفهم که باید همه اطلاعات سازمانشان را وارد کامپوتر می کردند و حتی بلد نبودند ماوس را دست بگیرند....

اتفاق سوم قبولی ام در هفتخوان رستم شرکت نفت بود و ورود به این سازمان بزرگ. چون از اول در یک خانواده کاملا نفتی! زندگی کرده بودم جذابیت های این اسم بزرگ برایم جالب نبود و حالا که 7 ماه است مشغول به کارم هر روز بیشتر از قبل می فهمم که آواز دهل شنیدن از دور خوش است...یک سازمان کاملا بی روح و ساکن! با کارمندانی که 50 درصد به بالایشان کار نمی کنند و فقط وقت نهارو در رستوران دیده می شوند و باقی ساعات نامرئی اند! سیستمی کاملا متکی به بند "پ" و ریش و تسبیح و انگشتر عقیق! فعلا تنها دلخوشیم اینترنت پر سرعت اش است .خدا عاقبتمان را به خیر کند....

اما تلخ ترین و شاید به گونه ای بهترین اتفاق امسال رفتن ارغوان بود.

بهترین همدمی که تمام 6 سال گذشته لحظه به لحظه کنارم بود و همنفس ام ، از ایران رفت! لحظه خداحافظی با او برایم تلخ ترین لحظه بود. دوست داشتم چشمانم را ببندم و اشک هایش را نبینم. می دانستم که برای ادامه مسیر زندگی اش رفتن بهترین کار است اما دل کندن همیشه سخت است. اولین بهار بدون او بودن را بعداز اینهمه سال تجربه می کنم و می دانم که دلتنگ بوی عیدی و بوی ترمه جانماز مادربزرگش است...می دانم قلب مهربانش اینجاست.می دانم روحش کنار من است هر گاه که بخواهم .

سالی که گذشت پر بود از هزاران اتفاق ریز و درشت دیگر. عزرائیل کمر همت به بردن هنرمندان بزرگ و کوچک کشورمان بسته بود و تا این روزهای آخر هم بی کار ننشسته . هنرمندانی که خاطره ساز روزهای بی شمارمان بودند.روحشان شاد و یادشان گرامی...

و اما امسال سومین بهاری است که بابا کنارمان نیست.در آستانه بهار و نزدیک شدن به روز بزرگ زندگی ام و در جشنی که دوست داشتم بود و دوشادوش ام قدم می زد ، نیست! این روزها بیشترازهمیشه دلم برای بودنش تنگ می شود.برای بحث کردن و قهر کردن، برای نوازشش و صدای تک سرفه هایی که موقع ورود به خانه در حیاط می پیچید ، برای بوی خوش عطرش ، برای مجله ها و فیلمهایی که برایم می خرید و برای هزاران خاطره دیگر...

 هیشکی مثل تو نبود
 ساده مثل بوی پاک اطلسی
 یا بلوغ یه صدا  میون دغدغه ی دلواپسی
 تو غرورت مثل کوه

 مهربونیت مثل بارون ، مثل آب
 مثل یه جزیره ، دور
 مثل یه دریا ، پر از وحشت خواب
 هیشکی مثل تو نرفت
 هیشکی مال تو نموند.(ایرج جنتی عطایی)

یک سال دیگر از زندگی مان گذشت، خوب و بد ، تلخ و شیرین گذشت و دقیقه هاو ثانیه هایش هرگز دوباره برنمی گردند. کاش یادمان بماند قول ها و قسم هایمان ، عهد ها و پیمان هایمان. کاش چشمانمان خوبی ها را ببینند و بر بدی ها بسته شوند ، کاش دستانمان یاریگر هزاران دست محتاج و لرزان باشند و گوش هایمان شنوای راستی و صداقت...

نوروزتان آفتابی تر از همیشه . امید به سالی پر از شادی و موفقیت برای همه شما و برای عزیزترین های زندگی ام!هفت سین تان سبز و تازه و روزهایتان آفتابی و شاد.

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد     عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد    چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد(حافظ)      

به کجا چنین شتابان؟!

مدتی است هوس نوشتن دارم. هم وقتش رادارم و هم حوصله اش را. اما متاسفانه سوژه ای ندارم. دلم می خواهد شروع به نوشتن کنم اما به محض باز کردن صفحه افکارم به هم می ریزند و صفحه سفید باقی می ماند. چند تا طرح داشتم اما به نتیجه ای نرسیدند. دلم برای نوشتن تنگ شده....

روزگار غریبی است نازنین ، این روزها خیلی نمود پیدا می کند. در طول روز چندین بار زیر لب زمزمه اش می کنم. شب عید است و خیابان ها مملو از آدم. هر کدام به سویی در حرکتند . تند و شتاب زده و بی توجه به اطرافیانشان . فقط و فقط کار خودشان مهم است و بس. گاهی برای رسیدن به ویترین مغازه و گاه برای رسیدن به صندلی و دمی نشستن و خسته گی در کردن چه در تاکسی ، چه دراتوبوس و چه در مترو! هیچ ابایی از ضربه زدن با آرنج و شانه های محترمشان ندارند.فروشندگان کالا که معتقدند بیش از نیمی از این افراد بی کار هستند و مرض ویترین دیدن دارند!خدا داند...

امروز برای انجام کاری و گرفتن سفارشی که حدود 3 ماه قبل داده  و پول ناقابلش را هم تقدیم کرده بودم با عجله در سرمای تمام نشدنی زمستان خشک ، 1 ساعت به زور و التماس مرخصی ساعتی گرفتم.با عجله از پله های سازمان پائین آمدم . همه حواصم به اتوبوس خط ولیعصر بود که مبادا برسد و من جا بمانم. پیرزن پیر و از کمر خم شده ای درکنار خانوم جوانی ایستاده و در دستان پینه بسته اش بسته ای فال حافظ بود. چادر پوسیده و رنگ و رو رفته اش را دور گردن گره زده و با صدایی لرزان از سرمای هوا التماس می کرد شاید بانوی جوان فالی بردارد.اما انگار نه انگار که گوش شنوایی هست و نگاه بینایی. اتوبوس ولیعصر از راه رسید و زن که  بدتر از خود من عجله داشت برای رسیدن به در دست پوشیده از جواهراتش را به سینه پیرزن مفلوک زد و با فریادی از روی عصبانیت و چند کلمه حرف که چشمان من را گرد گرد گرد کرد، پیرزن را به کناری زده و از پله ها بالا رفت. دست در جیب کردم و یک 200 تومانی به پیرزن دادم اما نگاه خشمگینی کرد و گفت که باید فال بردارم چون او گدا نیست و مستحق است! تا آمدم فال بردارم اتوبوس رفت و من ماندم و بانوی جوان که از شیشه با تمسخر نگاهم می کرد و برایم دست تکان می داد. روزگار غریبی است نازنین!

ما را چه می شود؟ این همه شتاب و عجله برای رسیدن به چی؟ به کجا؟ نگاه غمگین آن پیرزن فال فروش هنوز جلوی چشمانم است. آنقدر نجابت داشت که نه حرفی زد و نه فریادی . ما مسلمانیم؟! نه..در هنگام تولد کلماتی را در گوشمان زمزمه می کنند و نام مسلمانی می گیریم. ما عزادار حسین ایم؟! نه...2 روز در سال تعطیلمان می کنند و ما هم دلخوش از تعطیل شدن تا نیمه شب در خیابان ها رژه می رویم و دل سیر نذری می خوریم.ماایرانی هستیم؟!نه...ملیتمان رادر شناسنامه و پاسپورت اینگونه می نویسند و از فرهنگ و اصالتمان خبری نداریم. کافی است جایی نام ایران به خطا ذکر شود رگ های گردنمان متورم شده و فریادمان بلند می شود.سایت و وبلاگ و هزاران چیز دیگر ثبت می کنیم تا مثلا به فیلم توهین آمیز 300 اعتراض کنیم که فرهنگ اصیل مان را زیر سوال برده و از ایرانی جماعت یک مشت انسان انسان نما ساخته....ما را چه می شود؟ روزگار غریبی است نازنین!

لحظات زیادی پیش می آید که ما هم می گریزیم. ما هم شیشه ماشین مان را بالا می بریم تا بوی اسپند پسرک دود گرفته پشت چراغ قرمز هوای اطرافمان را آلوده نکند ، یا روی بر می گردانیم تا صورت سرخ شده از سرمای گل فروش دوره گرد را نبینیم ،یا با خشم دستان ملتمس آدامس فروش ها را از خود دور می کنیم و زیر لب حرفی هم می زنیم. برای خود من بارها و بارها اتفاق افتاده. تک تک لحظاتی که گفتم را تجربه کرده ام. اما چشمان آن پیرزن فال فروش را فراموش نخواهم کرد. پیری چقدر زشت است و بد! کاش هرگز پیر نشویم...اینگونه محتاج و مظلوم... روزگار غریبی است نازنین!

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت               که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش                  هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست         همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت

سر تسلیم من و خشت در میکده​ها                     مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل                          تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس                      پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت

حافظا روز اجل گر به کف آری جامی                     یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت

فکر کنم حافظ جوابم را داد.....